Ya no hay nadie allí, gracias a Dios

De bananeros zijn vertrokken uit Managua...


Er is nu niemand meer op het terrein tegenover het parlement in Managua. Alle bananeros zijn zondagochtend 9 october - na 231 dagen kamperen - naar huis teruggekeerd.
Ook Juana, die ik gisteren aan de telefoon had. Ze is vermoeid, en ze klinkt een beetje verloren.

Bij thuiskomst blijken er een aantal papaya-bomen omgevallen te zijn. En zij kan direct beginnen om haar ondergelopen WC schoon te maken… Het regent al dagen in Midden-Amerika, en dus ook in Nicaragua. Het gevolg van orkaan Stan. Er zijn overstromingen en modderstromen. Veel tijd om te gaan zitten piekeren heeft Juana dus niet.

Al moet het vreemd zijn. Na al die maanden samen op het terrein in Managua, zit iedereen nu weer thuis. Het is moeilijk om met elkaar te communiceren, het laatste nieuws doet via via de ronde.
Juana heeft geen direct contact met Victorino, maar ze heeft wel contact met één van de andere leiders : Hilario. Zo hoopt ze een beetje op de hoogte te blijven.
Het is nu wachten op de uitbetaling van de eerste pensioenen (wellicht vanaf januari 2006, heeft Juana gehoord) en hopen dat er in de nabije toekomst ook eindelijk schadevergoedingen betaald zullen worden door de (inmiddels meermaals veroordeelde) multinationals.

Er staat een breed front van NGO’s, kerken en andere groeperingen achter de bananeros, om mee druk uit te oefenen op de overheid die haar beloften nu moet realiseren. Dat netwerk aan contacten is de afgelopen maanden opgebouwd en het is de bedoeling dat die contacten verder worden uitgebouwd.
Zo kan er structureel gestreden kan worden voor de belangen van arbeiders die in aanraking komen met schadelijke pesticiden… in bananenplantages, maar ook in de kofieteelt, in het suikerriet, op tabaksplantages…

In een communiqué bedanken de bananeros de vele Nicaraguanen die hen hebben gesteund: lokale NGO’s, pastoors en basisgemeenschappen, evangelische kerken, studentenorganisaties, scholen…
En ook de mensen van de internationale vakbond van arbeiders uit de voedingsindustrie (UITA in het spaans), de mensen van de NGO Italia-Nicaragua, NGO’s die strijden tegen het gebruik van pesticiden, maar ook leden van Europees parlement worden bedankt voor hun steun.
En tot slot alle journalisten die berichten over hun strijd de wereld in hebben gestuurd.

Die strijd gaat dus verder, ook al hebben de bananeros met deze actie (die ruim 7 maanden duurde!) een slag thuis gehaald.

Op 23 october a.s. zal er een soort overwinningsmars georganiseerd worden in Chinandega, in het hart van het Nicaraguaanse bananenland. Juana kijkt er al naar uit, dé gelegenheid om iedereen weer terug te zien.
Ik kan er helaas niet bij zijn, concludeert zij in mijn plaats. Maar deze mars zal wél plaatsvinden in aanwezigheid van de pastoors van de katholieke en evanglische kerken die de boeren tijdens hun protest hebben gesteund. Zo zal ook Padre Antonio vanuit ‘mijn’ wijk en parochie – ‘La Merced’ in de wijk Larreynaga – er naartoe gaan.

Bovendien zullen er 4 parlementsleden meelopen – weet Juana mij te melden – plus Omar Cabezas, de mensenrechtencommissaris die door de actievoerders van ASOTRAEXDAN zo hard werd bekritiseerd. Een vreemd nieuwtje, en het is er één uit de categorie ‘eerst zien en dan geloven’. Omar cabezas heeft nog iets goed te maken (hij heeft nooit druk op het parlementariers willen uitoefenen, zodat zij in gesprek zouden gaan met de actievoerders) en ik denk dat deze publieke uitnodiging aan zijn adres bedoeld is om hem wat uit zijn tent te lokken.
7 maanden lieten de Nicaraguaanse politici deze bananeros ‘in de kou’ staan, bij weer en wind onder hun afdakjes van landbouwplastic. Maar in het communiqué worden alle regeringsfunctionarissen en parlementsleden uitgenodigd om op 23 october met de bananenarbeiders mee te stappen in de mars. Wie zal er komen opdagen? Het is een mooie gelegenheid om je politiek te profileren. En bovendien: volgend jaar zijn er verkiezingen.

Het moet even wennen zijn, dat lege terrein tegenover het parlement: het ‘dorpje’ van zwart landbouwplastic was een vertrouwd beeld geworden. Maar het is dus niets voor niets geweest, gracias aan de volharding van deze honderden (en op bepaalde momenten: duizenden) actievoerders, hun sympatisanten en – zoals Juana het met haar vele companen zegt – gracias a Dios (met de steun van God).


foto: giorgio trucchi (asociacion italia-nicaragua)