Nieuwe horizonten…

Jullie begrijpen het zeker al… de roep van het zuiden heeft mij weer in de greep. Ik ben weer terug op de plaats waar ik dit dagboek ruim 9 maanden geleden begon: in Barcelona.
Van Brussel zakte ik vorige week al één dagje af naar het Zuid-Belgische Binche, om er carnaval te vieren (om alvast in de sfeer te komen…)
En nu een hele week Barcelona (hoewel: ook een verblijf in Zaragazo, maar dat begint niet met een B, en ik vond het wel leuk… Brussel, Binche, Barcelona…)
Dus: al iets meer naar het zuiden, om weldra de grote sprong te maken…
niet naar Nicaragua dit keer (dat begint immers met een N), maar wél naar:

Brazilië
Bahia
Naar het stadje Valente (Maar op zijn Spaans uitgesproken klinkt dat als Balente)

(Ga ik vanaf nu enkel nog naar plaatsen die met een B beginnen? Kan een leuk concept zijn)

Naar Brazilië dus, en niet voor eventjes, maar (voorlopig) tot eind 2007! Om er te gaan leven en werken, niet met straatkinderen dit keer, maar met:

Boeren (ook al met een B)

Ik ga er werken bij een organisatie van kleine boeren in het droge binnenland van Bahia: de Sertão. Samen met hen ga ik televisieprogramma’s maken en een lokale (volks-)televisiezender oprichten, als tegenhanger van de gevestigde TV-kanalen die allemaal in handen zijn van de rijke elite.

Nooit gedacht dat ik met mijn opleiding en achtergrond nog eens aan de slag kon gaan bij een boerenorganisatie, maar een mens moet al eens geluk hebben, niet?
Ik val bovendien met mijn neus (of is het: kont) in de boter, want dit jaar is een verkiezingsjaar.

Om te starten een citaat van Eduardo Galeano, uit zijn prachtige (en: schokkende) boek uit 1973: De aderlating van een continent (het zijn de alinea’s waarmee hij zijn boek opent):
“De arbeid is internationaal zo verdeeld dat sommige landen zich specialiseren in winnen en andere in verliezen. Ons deel van de wereld, dat tegenwoordig Latijns-Amerika heet, was er al vroeg bij: het is zich gaan specialiseren in verliezen sinds het moment, lang geleden, dat de Europeanen van de Renaissance de oceaan overstaken en hun tanden in haar keel zetten. In de loop der eeuwen heeft Latijns-Amerika haar functie geperfectioneerd. Het is niet meer het sprookjesland waar de werkelijkheid het verhaal overtrof en de fantasie beschaamd werd door de trofeeën van de conquistadores: de goudlagen en de zilverbergen. Maar het is nog wel het dienstmeisje: haar leven staat nog steeds in dienst van de behoeften van anderen, als bron en als opslagplaats van olie en ijzer, koper en vlees, fruit en koffie, grondstoffen en voedsel, die bestemd zijn voor de rijke landen die als consumenten veel meer verdienen dan Latijns-Amerika als producent.”

aangrijpend actueel… en terwijl ik dit citaat overschrijf, voel ik het al kriebelen in mijn buik.

Binnenkort zal ik er met mijn twee voeten tussen staan, in de semi-woestijn van het droge (geëxploiteerde) Noord-Oosten van Brazilië.
Gepland vertrek: eind april, begin mei. En ik ben weer van plan mijn ‘avonturen’ in één of andere vorm wereldkundig te maken. Hoe, dat weet ik nog niet, maar ik houd jullie op de hoogte.