waar ben ik nu, waar zijn mijn gedachten?

Ik ben momenteel in barcelona (alleen al die naam klinkt iedereen magisch in de oren, terwijl er in hun ogen 'bofkont' valt te lezen : de krant meldt hier vandaag dan ook dat Barcelona op weg is de 's-werelds populairste bestemming te worden).

Maar net als gisteren neem ik de metro naar de buitenwijk Santa Coloma, de één na laatste metrohalte vóór het station 'Fondo' (al fondo = ginderachter)
en ook daar ben ik niet echt in Barcelona, maar geeselijk eerder in Nicaragua. Met Richard Loza (muzikant en Nicaraguaan) werk ik aan de muziek voor 'Nicaragua al Desnudo', de film die ik draaide met jongeren in Nicaragua.
Maar gisteren hebben we ook uren doorgeboomd over de situatie in Nicaragua, de geschiedenis, de revolutie, over 'Daniël' (Ortega) en waarom Richard hem toch altijd denkt te moeten verdedigen.

Richard heeft het nodige meegemaakt in de oorlog, als dienstplichtige vechtend tegen de contra's, en het verwondert mij steeds weer dat hij (en trouwens ook zijn vrienden) daar niet totaal verknipt uitgekomen is.
Maar ik ben gisteren wel geschrokken van de mate waarin hij de geschiedenis ziet in allerlei samenzweringstheoriën en complotten. De afkeer van mensen als Sergio Ramirez en de gebroeders Cardenal (intelectuelen en schrijvers die toetraden tot de junta van de Sandinisten, maar hen in de jaren 90 de rug toekeerden) zit zeer diep, soms dieper (lijkt het) dan de afkeer van Dictator Somoza of Nica-Berlusconi Aleman.

En daarnaar wil ik de komende maanden op zoek: in welke mate heeft de (contra)oorlog Nicaragua beïnvloedt, hoe is dat land die periode (nu al 15 jaar geleden) te boven gekomen (of niet).