tussen burgers en buitenlui...
Door: eric gijssen
03 Juli 2005 | Nicaragua, Managua
in de namiddag zat ik tussen de boeren en hun plastic tentjes aan de straatkant, in de avonduren tussen de burgerij van Managua in de bar Ruta Maya...
ASOTRAEXDAN - vervolg:
de vergadering van vrijdag met de speciale regeringscommissie is afgelast: President Bolaños - net terug van een regionale top in Honduras, waar hij "de volledige steun" van zijn collega presidenten kreeg in zijn constitutionele strijd hier ten lande - riep namelijk direct iedereen op voor extra crisiberaad. En daarmee konden de campesinos van ASOTRAEXDAN onverrichterzake de straat weer oversteken. De algemene vergadering van de campesinos zelf is daarmee ook verplaatst, naar maandag a.s. om 16u00.
Het heeft mij wel de tijd gegeven om nog wat meer rond te wandelen in het kamp en met de boeren te praten. Bovendien heb ik er allerlei gewassen leren herkennen... ik had donderdag bij het wegrijden al een glimp van een mini-MILPA (maisveldje) gezien. Maar bij een grondiger blik, blijken er her en der tussen de tenten allerlei gewassen te groeien: boontjes, meloenen, watermeloenen...
Gladys, Luinda en Maria-Isidora zijn de trotse bezitters van het maisveldje, in een uithoek van het kamp. Ze zijn zeer blij met mijn bezoek, want veel bezoekers geraken er niet tot hier.
"Een historische plek", weten ze, want na de aardschokken van vrijdagavond komen de verhalen van 1972 boven...
Aan de overkant van de straat staan nu een aantal krotwoningen, gebouwd op de fundamenten van een ruine. "Die witte muurtjes zijn resten van het oude ziekenhuis van managua", herinnert Gladys zich. Zij kwam in 1972, vlak na de aardbeving, naar Managua om een vriendin te zoeken. Ze zag er verschrikkelijke beelden: honden die babylijkjes opaten, mensen die slachtoffers beroofden van hun sierraden, desnoods door hen de vingers of handen af te hakken...
Ook het ziekenhuis was ingestort en het was er een enorme chaos.
De 3 vrouwen zijn zeer gelovig (zoals de meeste deelnemers hier) en zij kennen de oorzaak van de aardbeving van 1972: "Er waren hier in Managua bars waar mannen en vrouwen zich bezopen en naakt op de tafels dansten. De aardbeving was God´s straf voor dit verderf"
Ik geloof niet dat rampen en tegenslag een straf van God zijn, is de NEMAGON dat dan ook voor hen? Ik vraag het hen liever niet. Hun geloof geeft deze vrouwen houvast... om een aardbeving te kunnen begrijpen, maar ook om hier 4 maanden met veel geduld te kamperen voor het parlement, in de hoop hun doel te bereiken. Zonder God´s inspiratie zouden ze dat niet kunnen, weten ze.
En inderdaad: het geduld en de waardigheid waarmee ze eerst vanuit hun woonplaatsen in Chinandega en Leon naar Managua zijn komen wandelen (een mars van 19 feb tot 2 maart), waarmee ze hier vervolgens hun eisen onderstrepen met hun aanwezigheid van 4 maanden... en het zal vrees ik nog wel even duren voordat zij hun eerste pensioen zullen ontvangen.
Maar dat geduld en die waardigheid zijn zeer bewonderingswaardig.
RUTA MAYA:
Mijn avond stond in het teken van een ander soort bewondering en verwondering: die van de kunsten.
Gioconda Belli is wereldberoemd als schrijfster, maar ik heb nog nooit een boek van haar gelezen. Had ook een heel esoterisch beeld van haar werk: maar wanneer zij het hier zelf komt voorlezen, klinkt het enorm toegankelijk, aards en zeer Nicaraguaans.
Ik besef ook dat ik deze taal vooral via mijn oren gewend ben te consumeren. Gedichten, of zelfs woorden, die me op papier niet zoveel zeggen, hermetisch lijken of geconstrueerd, klinken uit haar mond opeens heel bekend: en krijgen opeens veel meer betekenis.
En ik heb dan ook ontdekt dat zij prachtige en sensuele gedichten schrijft, vaak ook erg grappig...
Martha Chavez is minder bekend, hoewel ze in de VS en Canada veel succes heeft. Maar ik ben geen vaste kijker van Saterday Night Live-achtige programma´s: voor wie dat wel is: ze is waarschijnlijk de enige latino comedienne die er rondloopt, die bovendien ook nog Frans spreekt.
En hoewel het bij stand-up comedy altijd even aftasten is (zowel voor haar als voor het publiek), blijkt ze zeer grappig te zijn, en in haar moerstaal (Nica-spaans) een stevig stand-up te kunnen neerzetten.
Ik zal de grappen hier niet herhalen (voor wie geïnteresseerd is, kan zoals met Gioconda Belli, op zoek naar haar werk, leve het internet), maar ze gaan van heel direct tot doorgedreven absurd, en net als met Gioconda: altijd met een stevig vrouwelijk perspectief.
Ik vond het in ieder geval heel leuk haar te ontdekken, hoewel ze in de ogen van velen (wellicht ook van jullie) besmet zal zijn: ze ging bvb. ook naar Afghanistan om er op te treden voor de Canadese troepen.
Maar voor de context van mijn dagboek, toch één grap. Martha Chavez, al ruim 20 jaar woonachtig buiten Nicaragua, neemt op weg naar dit optreden in Managua een taxi. De chauffeur ziet er afgeleefd uit en ze vraagt zich af waarom. "De la lucha contra la dictadura" (van de strijd tegen de dictatuur), is zijn antwoord. Vreemd, denkt ze, hij ziet er toch nog niet zo oud uit, dat hij Somoza nog heeft meegemaakt. "Nee", zegt de cahuffeur, "de la lucha contra la otra dictadura".
De zaal gaat hierbij uit zijn dak: maar voor jullie behoeft het waarschijnlijk wat uitleg. "La otra dictadura/die ander dictatuur" verwijst naar Daniel Ortega. Vele teleurgestelde Sandinisten vinden dat Daniel meer en meer op een dictator begint te lijken binnen het FSLN, die zijn tegenstanders elimineert (Herty Lewites, Victor Tinoco, maar eerder ook: Sergio Ramirez en anderen) en iedereen die maar de minste kritiek heeft op hem en zijn partijlijn, naar de buitenwereld toe verdacht maakt (zoals o.a.Gioconda Belli, maar nog vele andere intelectuelen en artiesten meer).
Het zit hier duidelijk vol met Daniel-haters. Mensen die willen geloven in de sandinistische droom, maar niet in de machtspolitiek die Ortega ervan heeft gemaakt.
Martha Chavez komt hen vanuit Canada een hart onder de riem steken: ze heeft het vooral gemunt op een andere sterke vrouw. Rosario Murillo, die gedichten publiceert onder de naam Charro en verantwoordelijk is voor de hele PR van het FSLN (roze en lichtblauwe kleuren i.p.v. het rood-zwart, new-age slogans...) "Maar de mensen hebben geen behoefte aan flower power en new age woordjes", sneert Martha Chavez. "Ze hebben behoefte aan daden".
Ter informatie: Rosario Murillo is tevens... de echtgenote van Daniel Ortega!
ASOTRAEXDAN - vervolg:
de vergadering van vrijdag met de speciale regeringscommissie is afgelast: President Bolaños - net terug van een regionale top in Honduras, waar hij "de volledige steun" van zijn collega presidenten kreeg in zijn constitutionele strijd hier ten lande - riep namelijk direct iedereen op voor extra crisiberaad. En daarmee konden de campesinos van ASOTRAEXDAN onverrichterzake de straat weer oversteken. De algemene vergadering van de campesinos zelf is daarmee ook verplaatst, naar maandag a.s. om 16u00.
Het heeft mij wel de tijd gegeven om nog wat meer rond te wandelen in het kamp en met de boeren te praten. Bovendien heb ik er allerlei gewassen leren herkennen... ik had donderdag bij het wegrijden al een glimp van een mini-MILPA (maisveldje) gezien. Maar bij een grondiger blik, blijken er her en der tussen de tenten allerlei gewassen te groeien: boontjes, meloenen, watermeloenen...
Gladys, Luinda en Maria-Isidora zijn de trotse bezitters van het maisveldje, in een uithoek van het kamp. Ze zijn zeer blij met mijn bezoek, want veel bezoekers geraken er niet tot hier.
"Een historische plek", weten ze, want na de aardschokken van vrijdagavond komen de verhalen van 1972 boven...
Aan de overkant van de straat staan nu een aantal krotwoningen, gebouwd op de fundamenten van een ruine. "Die witte muurtjes zijn resten van het oude ziekenhuis van managua", herinnert Gladys zich. Zij kwam in 1972, vlak na de aardbeving, naar Managua om een vriendin te zoeken. Ze zag er verschrikkelijke beelden: honden die babylijkjes opaten, mensen die slachtoffers beroofden van hun sierraden, desnoods door hen de vingers of handen af te hakken...
Ook het ziekenhuis was ingestort en het was er een enorme chaos.
De 3 vrouwen zijn zeer gelovig (zoals de meeste deelnemers hier) en zij kennen de oorzaak van de aardbeving van 1972: "Er waren hier in Managua bars waar mannen en vrouwen zich bezopen en naakt op de tafels dansten. De aardbeving was God´s straf voor dit verderf"
Ik geloof niet dat rampen en tegenslag een straf van God zijn, is de NEMAGON dat dan ook voor hen? Ik vraag het hen liever niet. Hun geloof geeft deze vrouwen houvast... om een aardbeving te kunnen begrijpen, maar ook om hier 4 maanden met veel geduld te kamperen voor het parlement, in de hoop hun doel te bereiken. Zonder God´s inspiratie zouden ze dat niet kunnen, weten ze.
En inderdaad: het geduld en de waardigheid waarmee ze eerst vanuit hun woonplaatsen in Chinandega en Leon naar Managua zijn komen wandelen (een mars van 19 feb tot 2 maart), waarmee ze hier vervolgens hun eisen onderstrepen met hun aanwezigheid van 4 maanden... en het zal vrees ik nog wel even duren voordat zij hun eerste pensioen zullen ontvangen.
Maar dat geduld en die waardigheid zijn zeer bewonderingswaardig.
RUTA MAYA:
Mijn avond stond in het teken van een ander soort bewondering en verwondering: die van de kunsten.
Gioconda Belli is wereldberoemd als schrijfster, maar ik heb nog nooit een boek van haar gelezen. Had ook een heel esoterisch beeld van haar werk: maar wanneer zij het hier zelf komt voorlezen, klinkt het enorm toegankelijk, aards en zeer Nicaraguaans.
Ik besef ook dat ik deze taal vooral via mijn oren gewend ben te consumeren. Gedichten, of zelfs woorden, die me op papier niet zoveel zeggen, hermetisch lijken of geconstrueerd, klinken uit haar mond opeens heel bekend: en krijgen opeens veel meer betekenis.
En ik heb dan ook ontdekt dat zij prachtige en sensuele gedichten schrijft, vaak ook erg grappig...
Martha Chavez is minder bekend, hoewel ze in de VS en Canada veel succes heeft. Maar ik ben geen vaste kijker van Saterday Night Live-achtige programma´s: voor wie dat wel is: ze is waarschijnlijk de enige latino comedienne die er rondloopt, die bovendien ook nog Frans spreekt.
En hoewel het bij stand-up comedy altijd even aftasten is (zowel voor haar als voor het publiek), blijkt ze zeer grappig te zijn, en in haar moerstaal (Nica-spaans) een stevig stand-up te kunnen neerzetten.
Ik zal de grappen hier niet herhalen (voor wie geïnteresseerd is, kan zoals met Gioconda Belli, op zoek naar haar werk, leve het internet), maar ze gaan van heel direct tot doorgedreven absurd, en net als met Gioconda: altijd met een stevig vrouwelijk perspectief.
Ik vond het in ieder geval heel leuk haar te ontdekken, hoewel ze in de ogen van velen (wellicht ook van jullie) besmet zal zijn: ze ging bvb. ook naar Afghanistan om er op te treden voor de Canadese troepen.
Maar voor de context van mijn dagboek, toch één grap. Martha Chavez, al ruim 20 jaar woonachtig buiten Nicaragua, neemt op weg naar dit optreden in Managua een taxi. De chauffeur ziet er afgeleefd uit en ze vraagt zich af waarom. "De la lucha contra la dictadura" (van de strijd tegen de dictatuur), is zijn antwoord. Vreemd, denkt ze, hij ziet er toch nog niet zo oud uit, dat hij Somoza nog heeft meegemaakt. "Nee", zegt de cahuffeur, "de la lucha contra la otra dictadura".
De zaal gaat hierbij uit zijn dak: maar voor jullie behoeft het waarschijnlijk wat uitleg. "La otra dictadura/die ander dictatuur" verwijst naar Daniel Ortega. Vele teleurgestelde Sandinisten vinden dat Daniel meer en meer op een dictator begint te lijken binnen het FSLN, die zijn tegenstanders elimineert (Herty Lewites, Victor Tinoco, maar eerder ook: Sergio Ramirez en anderen) en iedereen die maar de minste kritiek heeft op hem en zijn partijlijn, naar de buitenwereld toe verdacht maakt (zoals o.a.Gioconda Belli, maar nog vele andere intelectuelen en artiesten meer).
Het zit hier duidelijk vol met Daniel-haters. Mensen die willen geloven in de sandinistische droom, maar niet in de machtspolitiek die Ortega ervan heeft gemaakt.
Martha Chavez komt hen vanuit Canada een hart onder de riem steken: ze heeft het vooral gemunt op een andere sterke vrouw. Rosario Murillo, die gedichten publiceert onder de naam Charro en verantwoordelijk is voor de hele PR van het FSLN (roze en lichtblauwe kleuren i.p.v. het rood-zwart, new-age slogans...) "Maar de mensen hebben geen behoefte aan flower power en new age woordjes", sneert Martha Chavez. "Ze hebben behoefte aan daden".
Ter informatie: Rosario Murillo is tevens... de echtgenote van Daniel Ortega!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
