de wereld is groot, en soms ook zo klein

De Costa Atlantica van Nicaragua - de caraïbische kust - is een wereld apart. Het regent momenteel erg veel en het is bijna onmogelijk om hier via land te geraken: de wegen zijn één grote modderpoel.
Je kunt dus enkel per vliegtuig naar Puerto Cabezas gaan ('Bilwi' in het Miskito, de taal van de indigena's hier), wat het isolement enkel vergroot.

De oostkust van Nicaragua is één groot moeras, vol lagunes en zandkleurige riviertjes. En daartussendoor lopen oranje-rode zandwegen, die vanuit de lucht glimmen in de zon (nog nat van de vorige stortbui).
Binnen de gemeentegrenzen zijn de wegen erg druk: de meeste auto's hier zijn taxi's, maar verder wandelen er massa's mensen op de weg, krioelen er fietsers tussendoor, terwijl iedereen de plassen en kuilen probeert te omzeilen. Het is een wonder dat er niet om de haverklap fietsers of voetgangers worden overreden. Zeker 's-avonds, zonder straatverlichting, zonder fietsverlichting...

Een wereld apart, waar de meerderheid van de bevolking miskito spreekt, de ouderen ook nog (caraïbisch) engels, de jongeren spaans.
Een flesje Coca Cola is hier een stuk duurder dan in Managua, vanwege het prijzige transport. Om de haverklap valt de electriciteit uit, soms zeer lokaal, blijkbaar vooral in de sector van de kabelmaatschappij. En dan is er dus ook geen televisie.
Elke dag is het weer een verrassing of de kranten uit Managua zullen arriveren, en met welke vlucht.
Door de regen en de atmosfeer is er ook geregeld geen internet. En water kun je ook best opsparen in emmers en teiltjes, om de dag door te komen.

Maar de wereld is klein: ik logeer hier bij Rhina Mayorga, magistraat bij het hof van beroep hier, en afkomstig uit dezelfde wijk en parochie in Managua waar ik woon. Haar dochter Evelyn werkt bij Puntos de Encuentro in Managua, de organisatie die de TV-serie 'Sexto Sentido' maakt (waar ik eerder over sprak). Eén van de makers en acteurs van die serie is Ivo Rosales, die regelmatig naar Puerto komt, voor projecten met de Clinica Bilwi (projecten rond AIDS-bestrijding en -preventie, maar ook 'Grupo 8', een groep jonge homo's en lesbiennes).
In diezelfde Clinica Bilwi werkt Edit, de moeder van Freddy, al jaren als schoonmaakster. De stiefvader van Freddy werkt dan weer als bewaker in... het complex van het gerechtshof, waar Rhina werkt.
Rhina volgt lessen miskito, en haar leraar is Fidel, een miskito die werkt in het project Tininiska: dit project wil de miskito-cultuur bewaren en tonen, en wordt gesteund door een Italiaanse NGO uit Managua. Daar werkt Adriano, kind aan huis bij Yolanda, waar ik woon. Het huis van Adriano is bij ons om de hoek.

Het leven is hier zeer relaxed, om het cliché over de Caraïben maar eens te bevestigen. Maar tegelijkertijd klaagt iedereen hier over de onveiligheid, de enorme aanwezigheid van drugs: gesmokkeld vanuit Venezuela en Colombia, niet ver uit de kust hier ligt het Colombiaanse eiland San Andrés (overigens geclaimed door Nicaragua).

Ik heb de afgelopen 2 dagen allerlei mensen ontmoet, en de familie van Freddy bezocht. Ik heb dus nog niet echt de toerist uitgehangen en ben ook nog niet gaan zwemmen (teveel regen). Mijn foto-oogst is dan ook beperkt, maar alvast enkele beeldjes: