Howdie!

Howdie ! Ik ben in Houston, Texas, ruim 8000 km van huis. In de George Bush Intercontinental Airport, of all places. Ik wist niet dat hij al dood was (de ouwe Bush) en nog minder dat hij een naar hem genoemde airport verdiende.
Maar het moet gezegd: alles is hier very well organised en iedereen is zeer vriendelijk. In tegenstelling tot Paris CDG, waar het chaos en ruwheid troef was. Al had ik daar minder last van, omdat ik al had ingecheckt bij Air France in het Brusselse Zuidstation. Dat verloopt zeer vlot en ook in Parijs voel ik me alsof ik in een reclamespot zit van Air France: je krijgt al een snack en een drankje in de trein, mag lange rijen voorbijsteken, de medewerkers reiken je de boardingpassen aan met een grote glimlach.
Alleen de douaniers gooien roet in het eten: mijn paspoort wordt binnenstebuiten gekeerd, vragen worden me toegeblaft door kerels die ‘hard boiled’ willen lijken en ze willen niet geloven dat ik niet rook en geen aansteker bij mij heb.
Uiteindelijk ga ik als laatste in de bus die ons naar het vliegtuig brengt, maar kan er daardoor ook als eerste weer uit: waardoor ik als eerste de vliegtuigtrap betreed en even de neiging heb mij om te draaien en even te zwaaien naar… tja, naar wie eigenlijk? Naar wie is het dat mensen als Bush en de paus zwaaien, vanaf die vliegtuigtrap?

De controle in Houston is veel losser, hoewel mijn tas ook wel grondig wordt bekeken en er vragen worden gesteld (een zwarte macho-douanier vraagt me op een doodnormale/neutrale toon : ‘Why do you go to Nicaragua? Family, girlfriend, boyfriend?’: in het homofobe Bush-country. Bovendien hebben ze hier op het vliegveld boekhandels met een enorme keuze aan boeken, waar zelfs cowboys binnenstappen. Wederom: in het achterlijke Texas van George Bush (de jonge)!

(dit stukje heb ik pas ingetypt in managua, maar ik vond toch dat het amerikaanse vlaggetje niet mocht ontbreken… dus heb ik maar even ‘getrichet’)