ASOTRAEXDAN - vervolg
Door: eric gijssen
28 Juni 2005 | Nicaragua, Managua
Veel nieuws is er niet: de campesinos hebben de ochtend vooral wachtend doorgebracht.
Ondertussen waren hun leiders in het parlement bijeen om te vergaderen met de diputados.
Het gesprek verliep positief, aldus Victorino Espinales, één van de leiders van de beweging. Maar, de parlementariërs willen bepaalde wetsartikelen nader bestuderen, etcetera... en er is uitstel tot de volgende vergadering.
Vrijdag a.s. komen de campesinos weer samen met de speciale regeringscommissie en dan schuiven ook de parlementsleden aan.
Ondertussen wachtte ik buiten met de campesinos uit allerlei hoeken van Nicaragua. Ze doden de tijd in hun hangmatten, koken een beetje, lezen in hun bijbels, slaan een praatje met ondergetekende gringo...
Natuurlijk passeert Jean-Claude Van Damme de revue, maar ook de Nicaraguaanse vrouwen ("je moet jezelf een Nicaraguaanse vrouw zoeken", raden de mannen mij hier aan. "Ze zijn eerlijk en werken keihard. Ze staan alleen niet toe dat je een praatje slaat met een andere vrouw: dan worden ze direct zeer jaloers".
Maar met Maria-Helena praat ik ook over de scholing van haar kinderen. Ze heeft twee ongetrouwde dochters, die beiden hun middelbare school hebben afgemaakt, maar nu noch werken noch verder studeren. Ze hoopt dat ze een studiebeurs kunnen vinden, of zelfs naar Cuba kunnen gaan (één van de vrouwen hier heeft een zoon die binnenkort na 6 jaar studie uit Cuba zal terugkeren). Maar: "als armen, krijgen we zelden die kans".
Haar oudste dochter heeft boekhouden gestudeerd en woont nu in Costa Rica: "een prachtig land", vindt Maria-Helena, waar alles zoveel beter geregeld is. Een neef van haar heeft dan weer zijn heil gezocht in Canada en leeft daar zeer goed. Zo zoekt iedereen zijn uitweg.
Ondertussen zucht zij hier in de verzengende hitte, en hoopt ze dat de actie snel gedaan zal zijn. En ze hoopt bij terugkomst haar (weinige) bezittingen nog aan te treffen, want voor het zelfde geld is ze ondertussen beroofd.
De terugkeer naar huis zit er voorlopig echter nog niet in: er is in ieder geval uitsel tot vrijdag en het lijkt me stug dat in die vergadering alle knopen worden doorgehakt. De campesinos hebben toestemming van de politie om voor het parlement te camperen tot 15 juli a.s.
De eerstvolgende algemene vergadering van alle deelnemers vindt zaterdagmiddag plaats. Nu is de eerste acute zorg, dat de bodega (van waaruit donaties zoals eten, WC-papier etc. worden verdeeld onder de groepen boeren) bijna leeg is.
Op het boodschappenlijstje staat: rijst, bonen, olie, zout, suiker, zeep, WC-papier, maandverband... om te overleven zijn deze boeren voor een groot deel afhankelijk van giften, veelal van kerkgemeenschappen, zowel katholieken als evangelisten.
(voor de foto's heb ik nu geen tijd, ze volgen later)
Ondertussen waren hun leiders in het parlement bijeen om te vergaderen met de diputados.
Het gesprek verliep positief, aldus Victorino Espinales, één van de leiders van de beweging. Maar, de parlementariërs willen bepaalde wetsartikelen nader bestuderen, etcetera... en er is uitstel tot de volgende vergadering.
Vrijdag a.s. komen de campesinos weer samen met de speciale regeringscommissie en dan schuiven ook de parlementsleden aan.
Ondertussen wachtte ik buiten met de campesinos uit allerlei hoeken van Nicaragua. Ze doden de tijd in hun hangmatten, koken een beetje, lezen in hun bijbels, slaan een praatje met ondergetekende gringo...
Natuurlijk passeert Jean-Claude Van Damme de revue, maar ook de Nicaraguaanse vrouwen ("je moet jezelf een Nicaraguaanse vrouw zoeken", raden de mannen mij hier aan. "Ze zijn eerlijk en werken keihard. Ze staan alleen niet toe dat je een praatje slaat met een andere vrouw: dan worden ze direct zeer jaloers".
Maar met Maria-Helena praat ik ook over de scholing van haar kinderen. Ze heeft twee ongetrouwde dochters, die beiden hun middelbare school hebben afgemaakt, maar nu noch werken noch verder studeren. Ze hoopt dat ze een studiebeurs kunnen vinden, of zelfs naar Cuba kunnen gaan (één van de vrouwen hier heeft een zoon die binnenkort na 6 jaar studie uit Cuba zal terugkeren). Maar: "als armen, krijgen we zelden die kans".
Haar oudste dochter heeft boekhouden gestudeerd en woont nu in Costa Rica: "een prachtig land", vindt Maria-Helena, waar alles zoveel beter geregeld is. Een neef van haar heeft dan weer zijn heil gezocht in Canada en leeft daar zeer goed. Zo zoekt iedereen zijn uitweg.
Ondertussen zucht zij hier in de verzengende hitte, en hoopt ze dat de actie snel gedaan zal zijn. En ze hoopt bij terugkomst haar (weinige) bezittingen nog aan te treffen, want voor het zelfde geld is ze ondertussen beroofd.
De terugkeer naar huis zit er voorlopig echter nog niet in: er is in ieder geval uitsel tot vrijdag en het lijkt me stug dat in die vergadering alle knopen worden doorgehakt. De campesinos hebben toestemming van de politie om voor het parlement te camperen tot 15 juli a.s.
De eerstvolgende algemene vergadering van alle deelnemers vindt zaterdagmiddag plaats. Nu is de eerste acute zorg, dat de bodega (van waaruit donaties zoals eten, WC-papier etc. worden verdeeld onder de groepen boeren) bijna leeg is.
Op het boodschappenlijstje staat: rijst, bonen, olie, zout, suiker, zeep, WC-papier, maandverband... om te overleven zijn deze boeren voor een groot deel afhankelijk van giften, veelal van kerkgemeenschappen, zowel katholieken als evangelisten.
(voor de foto's heb ik nu geen tijd, ze volgen later)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
